Duchowość Krwi Chrystusa

Święty Kasper del Bufalo (1786-1837).

 

Żyć powołaniem i duchowością Przenajdroższej Krwi Chrystusa według świętego Kaspra del Bufalo.

Idąc ulicą Bialską, a potem św. Kaspra del Bufalo w Częstochowie za skrzyżowaniem z ulicą Zakopiańską, spotykamy cały kompleks budynków. Najpierw kapliczka Matki Bożej, potem budujący się od wielu lat nowy kościół z dziwnym znakiem kielicha w krzyżu na wieży. Przed bramą wjazdową na teren, po prawej stronie, znajduje się jedna z siedmiu kapliczek, która, dla bliżej zainteresowanych, jakoś nie pasuje do polskich krajobrazów kalwarii pasyjnych czy drogi krzyżowej. Kapliczek na tym terenie, ustanowionym od 1999 roku jako Sanktuarium Krwi Chrystusa, jest siedem, a nie czternaście. Dlaczego? Otóż kapliczki zachęcają do odmawiania Koronki do Krwi Chrystusa. Pozwólcie, że krótko wspomnę historię jej powstania. Koronka do Najdroższej Krwi Chrystusa jest pobożną praktyką, aby rozważać Siedem Przelań Krwi Chrystusa. Została skomponowana przez ks. Franciszka Albertiniego (ur. 1770 +1819), Misjonarza Krwi Chrystusa w okresie od grudnia 1808 do 31 maja 1809. To właśnie on zaangażował Kaspra del Bufalo do nabożeństwa do Krwi Chrystusa. Nabożeństwo to zostało zatwierdzone przez Watykańską Kongregację Obrzędów i wzbogacone o odpusty przez papieża Piusa VII. Rozprzestrzeniło się we Włoszech i za granicą, zwłaszcza przez dzieła św. Kaspra i Jego Zgromadzenie Misjonarzy Krwi Chrystusa. Koronka do Krwi Chrystusa była odmawiana w kościołach Zgromadzenia oraz na misjach ludowych, a w kazaniach Zgromadzenia podkreślano rolę Krwi Chrystusa, która jest sercem wiary, istotą i fundamentem całego życia chrześcijańskiego. Powszechnie znane jest wielkie orędzie, które zostawił nam papież Jan XXIII: „Krew jest najwyższym przesłaniem odkupieńczej ofiary, która mistycznie odnawia się w Najświętszej Eucharystii i prowadzi chrześcijanina zawsze bardziej do większego uczestnictwa w boskich tajemnicach ołtarza, w celu dostosowania postępowania i świadectwa osobistego i społecznego w apostolstwie”. O czym mówią poszczególne przelania Krwi Chrystusa, a co za tym idzie poszczególne stacje przelań Krwi Pańskiej?

Z tajemnicy Siedmiu Przelań Najdroższej Krwi Naszego Pana Jezusa Chrystusa rodzi się powołanie zarówno duchownych, jak i świeckich, żyjących duchowością Krwi Chrystusa. W życiu tym powołaniem, w odpowiedzi na współczesne znaki czasu, akcentujemy 4 aspekty. Po pierwsze: Życie Słowem Życia i dzielenie się owocami tego! Nowe życie, życie wiary rodzi się z przeżywanej wiary, z tego, co się słyszy! Po drugie: Mówimy dzisiejszemu człowiekowi o sensie cierpienia i krzyża jako drogi do prawdziwego sensu życia i radości. O Cierpieniu wielorako ukochanym, które może stać się drogą do radości paschalnej. Po trzecie: akcentujemy życie we wspólnocie, która powstaje z miłości wzajemnej. Kluczem do tej miłości jest miłość bliźniego na wzór Eucharystii. Z tego rodzi się miłość wzajemna, która przynosi doświadczenie Żywego Boga – Chrystusa Zmartwychwstałego: „Gdzie dwaj albo trzej…” (Mt 18,20). Po czwarte: dostrzegamy w dzisiejszym świecie „Wołanie Krwi” (Krzyk Krwi), szczególnie tam, gdzie dzisiaj cierpi Jezus w człowieku. Chcemy pójść tam, gdzie nikt nie chce pójść! Więzienia, szpitale, DPS, hospicja, przytuliska itp. – to jest nasze powołanie, to jest nasza droga do świętości, którą nadał nam założyciel św. Kasper del Bufalo. Wczytajmy się w słowa jego: „Chrystus nas umiłował i obmył nas we Krwi swojej (Ap 1,5), módlmy się, aby wzrosła w nas gorliwość w nabożeństwie do boskiej Krwi, będącej ceną naszego odkupienia, lekarstwem i obmyciem naszych dusz, pociechą i słodyczą naszych serc. Amen” (LO. n. 6, s. 51).

 

Stacje przelań Krwi Pańskiej:

Tajemnica I – Pan Jezus przelał Krew podczas obrzezania: Gdy nadszedł dzień ósmy i należało obrzezać Dziecię, nadano Mu imię Jezus (Łk 2, 21). Tu możemy rozważać o świętości życia, o miłości czystej.

Tajemnica II – Pan Jezus przelał Krew podczas modlitwy w Ogrójcu: Pogrążony w udręce jeszcze usilniej się modlił, a Jego pot był jak gęste krople krwi, sączące się na ziemię (Łk 22, 44). Przy tej tajemnicy klękamy obok Jezusa i kontemplujemy Jego samotność, uczymy się prawdziwej modlitwy i przyjmowania Woli Bożej.

Tajemnica III – Pan Jezus przelał Krew podczas biczowania: Wówczas uwolnił im Barabasza, a Jezusa kazał ubiczować i wydał na ukrzyżowanie (Mt 27, 26). Myślimy o Jezusowej cierpliwości i przyjęciu niesprawiedliwości.

Tajemnica IV – Pan Jezus przelał Krew podczas cierniem koronowania: Ubrali Go w purpurę i uplótłszy wieniec z ciernia, włożyli Mu na głowę. I zaczęli Go pozdrawiać: «Witaj, Królu Żydowski!» (Mk 15, 17-18). Staje przed nami szlachetność Chrystusa i godność każdego człowieka.

Tajemnica V – Pan Jezus przelał Krew na drodze krzyżowej: A On sam dźwigając krzyż wszedł na miejsce zwane Miejscem Czaszki, które po hebrajsku nazywa się Golgota (J 19, 17). Rozważając tę tajemnicę, myślimy o wierności Jezusa w wypełnieniu Woli Ojca, o wierności, która jest pieczęcią miłości.

Tajemnica VI – Pan Jezus przelał Krew przy ukrzyżowaniu: Około godziny dziewiątej Jezus zawołał donośnym głosem: «Boże mój, Boże mój, czemuś Mnie opuścił?» (Mt 27, 46). W tej tajemnicy zgłębiamy sens ofiary Jezusa, która stać się może także w naszym życiu drogą do szczęścia.

Tajemnica VII – Pan Jezus przelał Krew i wodę przy otwarciu boku włócznią: Lecz gdy podeszli do Jezusa i zobaczyli, że już umarł, nie łamali Mu goleni, tylko jeden z żołnierzy włócznią przebił Mu bok i natychmiast wypłynęła krew i woda (J 19, 33-34). W tej tajemnicy rozważamy otwartość Serca Chrystusa na zbawienie każdego człowieka w Kościele.

 

 

Posługa Wspólnoty Guadalupe w Sanktuarium Krwi Chrystusa w Częstochowie (18-19 maja 2019).

 

Przypisy:

¹ Misjonarze Krwi Chrystusa, Zgromadzenie Zakonne powstało 15.08.1815 roku w Giano w Umbrii (Włochy). Założycielem był św. Kasper del Bufalo (1786-1837). Głównym charyzmatem Zgromadzenia było odnowienie Kościoła tamtych czasów poprzez misje ludowe i rekolekcje.

² Por. T. Veglianti, Coroncina del PreziosissimoSangue, (Brevimeditazioni per i fedeli), Roma 2007, s. 7-8.

³ W oryg. po łac.: Cristusdilexit nos et lavit nos in Sanguinesuo.