joomla templates top joomla templates template joomla

Dogmaty Maryjne w Biblii

Agnieszka Krasucka. Opublikowano w Numer 2020/03 (11)

Musical Życie Maryi we Wrocławiu.

 

Artykuł przygotowany na podstawie wypowiedzi dr. Scotta Hahna pt. „Cele Krzyża” podczas konferencji „W obronie wiary” w Steubenville. Dr Scott Hahn jest teologiem i apologetą, byłym pastorem, który wstąpił do Kościoła Katolickiego w 1986 r. pod wpływem lektury Ojców Kościoła i Pisma Świętego.

 

By wyjaśnić dogmaty o Niepokalanym Poczęciu i Wniebowzięciu Maryi trzeba powrócić do Starego Testamentu, który jest zwiastunem tego, co dzieje się w Nowym Testamencie. Nowy Testament zaś jest ukryty i wypełnia to, co zwiastuje Stare Przymierze.

 

Dogmaty o Najświętszej Maryi Pannie są nawiązaniem do trzech szczytowych wydarzeń ze Starego Testamentu:

- stworzenia świata,

- wyjścia z Egiptu,

- królowania Dawida.

 

Dogmat o Niepokalanym Poczęciu Maryi

 

Dogmat o Niepokalanym Poczęciu Maryi

„(...) ogłaszamy, orzekamy i określamy, że nauka, która utrzymuje, iż Najświętsza Maryja Panna od pierwszej chwili swego poczęcia – mocą szczególnej łaski i przywileju wszechmogącego Boga, mocą przewidzianych zasług Jezusa Chrystusa, Zbawiciela rodzaju ludzkiego – została zachowana jako nietknięta od wszelkiej zmazy grzechu pierworodnego, jest prawdą przez Boga objawioną, i dlatego wszyscy wierni powinni w nią wytrwale i bez wahania wierzyć.”

Ineffabilis Deus – ogłoszony 8 grudnia 1854 roku przez Piusa IX

 

Rozpoczynając od stworzenia świata w pierwszym i drugim rozdziale Księgi Rodzaju, widzimy nawiązania do Nowego Testamentu. Adam i Ewa. Adam jest kuszony i wypróbowany w ogrodzie Eden, gdzie poprzez drzewo zgrzeszył. Nowy Adam – Jezus Chrystus jest wypróbowany w ogrodzie oliwnym, a później, również na drzewie (Krzyża) zwycięża grzech. Ojcowie Kościoła nazywają drzewo Krzyża –„drzewem życia”. Jednakże Adam nie jest sam i Jezus także nie jest sam. Adam był z Ewą. Tak samo Jezus jest z Maryją – Nową Ewą.

Aby lepiej to zrozumieć, można zobaczyć nawiązanie do tego wydarzenia w Ewangelii św. Jana, również w rozdziale pierwszym i drugim. Gdy czytamy Księgę Rodzaju w świetle Ewangelii św. Jana, widzimy jak te dwa teksty korespondują ze sobą i są paralelne.

Pan Bóg „na początku” stworzył niebo i ziemię, i szóstego dnia stworzył człowieka - mężczyznę i niewiastę. Trwało to wszystko siedem dni. Adam i Ewa stają się jednym ciałem. Przymierze małżeńskie jest szczytem stworzenia w Starym Testamencie.

 

Scena nawiedzenia Świętej Elżbiety z musicalu Życie Maryi.

 

Św. Jan w swojej Ewangelii naśladuje słownictwo zawarte w Księdze Rodzaju nieprzypadkowo. Ewangelia zaczyna się od słów: „Na początku było Słowo”. Jest to „echo” słów Boga, który stwarzał świat w Księdze Rodzaju. I nie tylko pierwszy rozdział Ewangelii Jana jest echem Księgi Rodzaju, ale również drugi rozdział. Widzimy jak Jan na początku ewangelii odlicza dni (tak jak Bóg wyliczał je podczas stworzenia świata). (J 1, 29 – „Następnego dnia”, J 1, 35 – „Nazajutrz”, J 1, 43 – „Nazajutrz”; J 2, 1 – „Trzy dni później zaczęło się wesele w Kanie...”.) Wesele w Kanie nastąpiło w siódmym dniu. Św. Jan specjalnie odzwierciedla pierwszy i drugi rozdział Księgi Rodzaju, żeby pokazać nowe stworzenie. Siódmego dnia, tak jak w Księdze Rodzaju jest – Wesele w Kanie – przymierze małżeńskie. Nie znamy imion pana młodego, czy panny młodej, ale wiemy, że jest tam Jezus i Maryja. Jezus nie nazywa jej „mamą” lub „Maryją”, ale „Niewiastą” („gr. gunai” – ten sam termin, którym Adam nazwał Ewę w 2 rozdziale Ks. Rodzaju w Septuagincie). Ojcowie Kościoła podkreślali, że tak samo jak Adam i Ewa zostali stworzeni bez grzechu pierworodnego, tak samo Nowy Adam i Nowa Ewa również nie mają w sobie zmazy grzechu pierworodnego. Adam i Ewa ze Starego Testamentu – upadają, zaś Nowy Adam i Nowa Ewa – zwyciężają, dzięki łasce Ducha Świętego. Ewangelia św. Jana w rozdziale 1. i 2. pokazuje jak wszystko to było zwiastowane już w Księdze Rodzaju.

 

 

Dogmat o Wniebowzięciu Najświętszej Maryi Panny

 

Dogmat o Wniebowzięciu Najświętszej Maryi Panny

„Ogłaszamy, orzekamy i określamy jako dogmat objawiony przez Boga: że Niepokalana Matka Boga, Maryja zawsze Dziewica, po zakończeniu ziemskiego życia z duszą i ciałem została wzięta do chwały niebieskiej”.

Munificentissimus Deus (Najszczodrobliwszy Bóg) ogłoszony 1 listopada 1950 roku przez Piusa XII

 

Aby zrozumieć ten dogmat, trzeba powrócić do drugiego najważniejszego wydarzenia ze Starego Testamentu, czyli do wyjścia Izraelitów z Egiptu oraz roli Arki Przymierza. Mojżesz wyzwolił lud z Egiptu i doprowadził ich do góry Synaj, by odnowić przymierze. To przymierze odnowione przez Boga, czyniło z Izraela naród. Najważniejszym znakiem przymierza była Arka Przymierza, gdzie przechowywane były kamienne tablice z dekalogiem, manną oraz laska Aarona. Arka była przechowywana w „Święte Świętych” i była gwarancją obecności Boga pośród swego ludu. O roli Arki Przymierza mówi między innymi wydarzenie z Księgi Jozuego, jakim było zdobycie Jerycha, potężnego miasta, które po ludzku nie dało się zdobyć. Mury Jerycha były tak grube, że dwa wozy mogły na nich jechać obok siebie. Jozue dostał nakaz od Pana, by lewici szli z Arką Przymierza wokół Jerycha w liturgicznej procesji i dzięki temu zdobędą to miasto – nie ludzkimi siłami, ale nadprzyrodzonymi siłami Boga. Siódmego dnia zatrąbili w siedem trąb oraz po siedmiu okrążeniach miasta ludzie zakrzyknęli z dziękczynieniem i uwielbieniem, i mury Jerycha runęły. Do dziś archeolodzy i sejsmolodzy nie wiedzą jak to się stało... (Joz 6, 20). Izraelici mogli zdobyć te ziemie o wiele szybciej, ale byli nieposłuszni, nie słuchali Pana, byli pyszni i dlatego tyle czasu byli zniewalani...

Po czterech stuleciach Dawid znalazł Arkę Przymierza, która była zgubiona i zapomniana. Tańczy przed Arką z radości i bierze ją do Jeruzalem, by dokończyć podbój tego miasta. I podbój w końcu dobiegł końca, ale to nie dzięki Mojżeszowi, Jozuemu czy Dawidowi, ale dzięki mocy Boga, którego obecność była w Arce Przymierza.

 

Historia Arki Przymierza odzwierciedla się w Ewangelii św. Łukasza.

 

Tak samo jak 1. i 2. rozdział Ewangelii św. Jana odzwierciedla pierwszy i drugi rozdział Księgi Rodzaju, tak samo jak historia Arki Przymierza odzwierciedla się w Ewangelii św. Łukasza, również w pierwszym i drugim rozdziale. W obu księgach znajdujemy bardzo podobne słownictwo oraz konstrukcję gramatyczną zdań.

W Ewangelii św. Łukasza czytamy: „Duch Święty przyjdzie do Ciebie i moc najwyższego okryje cię swoim cieniem” (Łk 1, 35). Greckie słowo określające „okrycie cieniem” to episkiadzein, które występuje bardzo rzadko i znajduje się właśnie w Księdze Wyjścia, odnosząc się do Arki Przymierza: „Wtedy obłok zakrył namiot świadectwa. Namiot wypełnił się chwałą Pana. I nie mógł Mojżesz wejść do namiotu świadectwa, bo obłok go zakrył i wypełniła go chwała Pana” (Wj 40, 34-36). To, co było najważniejsze w Arce Przymierza, to Słowo Boże i manna (chleb życia), które znajdowały się w środku.

W Ewangelii św. Łukasza, opisującej nawiedzenie św. Elżbiety, znajdują się paralelne odniesienia do Arki Przymierza:

1) Łk 1, 39 – „W tych dniach Maryja zebrała się i z pospiechem poszła do miasta Judy w górzystej krainie”. Był to ten sam region, do którego udał się Dawid, by odnaleźć Arkę Przymierza (2 Sm 6, 2).

2) Łk 1, 42 – „[Elżbieta] głośno zawołała” (czasownik tu występujący, był używany przez lewitów, którzy tak wołali w obecności Arki Przymierza). Mężem Elżbiety był Zachariasz – lewita.

3) Łk 1, 43 – „Skądże mi to, że Matka mojego Pana przychodzi do mnie?”. W 2 Sm 6, 9 czytamy: „Jak może przyjść do mnie arka Pana?”. To podobieństwo obu zdań nie jest przypadkowe, ale celowe.

4) Łk 1, 44 – „(...) dziecko [św. Jan Chrzciciel] podskoczyło z radości w moim łonie”. Król Dawid tak samo skakał z radości w obecności Arki Przymierza (2 Sm 6).

5) Łk 1, 45 – „Szczęśliwa ta, która uwierzyła, że spełnione zostanie, co jej od Pana zostało powiedziane”. Elżbieta błogosławi Maryję, tak jak Dawid błogosławił Arkę Przymierza.

6) Łk 1, 46 – „A Maryja rzekła: Wielbi dusza moja Pana”. Maryja wyśpiewuje Magnificat, tak jak Dawid śpiewa dziękczynienie Bogu za odnalezienie Arki Przymierza!

 

Maryja została z Elżbietą przez trzy miesiące. Tyle samo, co Arka Przymierza była w judzkiej górzystej krainie. Arka Przymierza ze Starego Testamentu była zrobiona z drewna i ze złota, miała Słowo Boga wyryte na kamiennych tablicach (dekalog) i mannę (chleb z nieba) oraz osłaniał ją obłok Pana. Maryja jest Niepokalanie Poczęta, osłonięta przez Ducha Świętego i ma w sobie Słowo Boga, które stało się ciałem – Jezusa, który jest Chlebem Życia. Ojcowie Kościoła mówili, że tak jak Dawid wyniósł Arkę Przymierza do królewskiego miasta Jeruzalem, tak samo Jezus wyniósł Maryję do Niebieskiego Jeruzalem w Księdze Apokalipsy (Rozdział 11. i 12.):

„Wtedy otwarła się świątynia Boga, ta w niebie, i Arka Jego Przymierza pokazała się w tej Jego świątyni…” (Ap 11, 19).

„Potem wielki znak pokazał się w niebie: Niewiasta odziana w słońce, pod jej stopami księżyc, a na jej głowie wieniec z dwunastu gwiazd” (Ap 12, 1).

W wizji Jana upada miasto – stare Jeruzalem, które daje miejsca Niebieskiemu Jeruzalem, gdzie Króluje Syn Dawida. Pierwsi chrześcijanie pochodzenia żydowskiego wiedzieli, że zanim Babilończycy zniszczyli Jeruzalem, schowali Arkę Przymierza w judejskiej górskiej krainie (2 Mch 2, 4-8). Jan w Apokalipsie mówi, że odnalazł Arkę (Ap 11, 19)! W dalszym wersie mówi: „Oto wielki znak ukazał się na niebie: Niewiasta obleczona w Słońce z księżycem pod stopami i wieńcem z dwunastu gwiazd”. Św. Jan nam pokazuje Nową Arkę Przymierza, która ma ucieleśnione Słowo i Chleb Życia.

 

Nie tylko Jezus jest nowym Adamem, ale Maryja jest nową Ewą.

 

Niewiastę atakuje starodawny wąż. W Starym Testamencie w Księdze Rodzaju 3, 15 jest to pierwsza obietnica Boga i mówi o niewieście, która zmiażdży głowę węża poprzez Jej potomstwo. Starodawny wąż atakuje Nową Ewę, która rodzi Nowego Adama, bo wie, że to nowe stworzenie go zwycięży. Pod koniec tej wizji diabeł jest pokonany. Nie tylko Jezus jest nowym Adamem, ale Maryja jest nową Ewą, Arką Przymierza i Królową, Matką Syna Dawida – Jezusa w Niebieskim Jeruzalem, świątyni Boga. Maryja jest Królową, co również jest odzwierciedlone w Starym Testamencie, gdy Salomon daje tron swojej matce (1 Krl 2, 19). Tę tradycję kontynuowano w dalszym panowaniu królów Izraela. Gdy w 587 roku przed Chrystusem Jerozolima została zburzona, była to największa próba wiary dla Izraelitów. Mateusz, wymieniając rodowód Jezusa na początku swojej Ewangelii, aż do Józefa i Maryi, wskazuje na to, że dynastia od króla Dawida dalej trwa, że Jezus jest Synem Dawida (Mt 1, 1), a przez to Maryja jest Królową Matką.

Po wysłuchaniu konferencji dr. Scotta Hahna, stwierdziłam, że chciałabym się z Wami podzielić bogactwem Pisma Świętego oraz spójności nauczania Kościoła Katolickiego, byśmy zawsze umieli bronić naszej wiary i szukali prawdy. Niech Maryja, Niepokalane Poczęcie, nasza Matka i Królowa Wniebowzięta wstawia się za nami. Bądźmy Jej oddanymi dziećmi, gdyż została nam dana przez samego Jezusa pod krzyżem – „Oto Matka Twoja!”. Weźmy ją do siebie!

 

Źródło: https://www.youtube.com/watch?v=vAlvSs-Kayw

 

Scena z Musicalu Życie Maryi.

 


Zamów Książkę nr 1

Zamów Książkę nr 2

VideoBlog Guadalupe

Logowanie

Wyłącznie dla członków Wspólnoty i jej Dzieł. Informacje: admin@guadalupe.com.pl

Kontakt

e-mail zespół:
zespol@guadalupe.com.pl
administrator strony: admin@guadalupe.com.pl