Damian Wróbel - Jak to się zaczęło?

Do Wspólnoty Guadalupe dołączyłem, bo tak chciał Pan Bóg. To On sprawił, że postanowiłem chodzić na Mszę Świętą do różnych kościołów w Lublinie; że tamtej niedzieli postanowiłem iść akurat do kościoła, z którego wracała Agnieszka; że po drodze nie wstąpiłem do bliższego kościoła, choć istniało ryzyko, że się spóźnię; że skrzyżowanie ulic Sikorskiego i Ducha było przebudowane i że w konsekwencji Agnieszka zapytała mnie, jak przez nie przejść. Następnie dodała: „Czy szukasz wspólnoty?”.  Z triumfem w głosie odpowiedziałem: „Nie – żony”. Jednak obiecałem, że przyjdę. Jak powiedziałem, tak też zrobiłem.

 

Czas Seminarium Odnowy Wiary uświadomił mi, że wszystkie zdarzenia i ludzie, jakich Bóg na mojej drodze postawił, były dlatego, że Bóg mnie kocha i dlatego cały czas o mnie walczy, będąc ze mną nawet mimo braku odpowiedzi z mojej strony. Szczególnie trafiła do mnie pieśń „Nikt Cię nie kocha tak jak Ja”. Gdy usłyszałem pierwsze słowa, pociekły mi łzy, bo to naprawdę było do mnie... Byłem na każdym spotkaniu, czytałem teksty z Pisma Świętego i rozważania. Zauważyłem, że przyniosło to w moim życiu dobre owoce. Nie mogłem dalej nie wierzyć Bogu. Wtedy się otworzyłem.

To wszystko jak puzzle idealnie uzupełniało puste przestrzenie mojego życia duchowego. Ale ostateczne potwierdzenie, że to tu jest moje miejsce otrzymałem, gdy przyszedłem po raz pierwszy na sobotnie spotkanie Wspólnoty. Tym potwierdzeniem było wspólne odmówienie Różańca. Poczułem się po prostu dobrze. Od tamtego czasu Różaniec odmawiam codziennie.

I tak Bóg zadziałał w moim sercu. Nie przez trzęsienie ziemi, nie przez nawracanie na siłę, lecz przez świadectwo dobrych ludzi. Jestem bardzo wdzięczny za nich i świadectwo ich życia, bo w swojej codzienności, w małych rzeczach przyciągają innych do Jezusa. Pomaga mi to w rezygnowaniu z samego siebie, abym mógł powtórzyć za św. Pawłem: „Już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus” (Ga 2, 20).