Adriana Sak - Jak to się zaczęło?
Miłości do Matki Bożej nauczyli mnie rodzice. Już od najmłodszych lat zabierali mnie do Częstochowy przed wizerunek Matki Bożej. Z czasem to miejsce stało się dla mnie Domem Matki Bożej, za którym się tęskniło i do którego chciało się wracać.
W dzieciństwie o Matce Bożej przypominały też piosenki puszczane do snu („Panience na dobranoc”, „Anielska Pani...” itp.) - z Matką Bożą zasypiałam i się budziłam. Z domu rodzinnego zachowałam też piękne wspomnienie wieczornej modlitwy różańcowej, mimo, że najbardziej protestującą osobą z rodziny byłam ja. Zawsze się złościłam, gdy rodzice wołali na różaniec, wolałam robić w tym czasie inne rzeczy. Jednak patrząc z perspektywy czasu, trud włożony przez rodziców nie poszedł na marne! W okresie liceum zaczęłam chodzić na pielgrzymki na Jasną Górę, podczas których Matka Boża stawała mi się coraz bliższa. Towarzyszyła mi Ona również w codzienności - przychodziłam do Niej ze wszystkim - gdy brakowało sił, gdy przeżywałam trudności i gdy było dużo radości. Matkę Bożą zabrałam również na egzamin maturalny, mimo, że nie można było nic wnosić, wniosłam różaniec! Z czasem zaczęłam codziennie nosić przy sobie różaniec, czułam się z nim bezpieczniej i też częściej zaczynałam się na nim modlić.
W czasie studiów bardzo bliska stała mi się Archikatedra Lubelska, to tam lubiłam odwiedzać Matkę Bożą. Po ukończeniu studiów poszukiwanie pracy powierzyłam Matce Bożej i otrzymałam jej ogromne wstawiennictwo. Dołączyłam też do Wspólnoty Przyjaciół Oblubieńca, ale po pewnym czasie formacji, a dokładnie w 2017 roku ogłoszonym rokiem Fatimskim, zaczęły przychodzić myśli, żeby dołączyć do wspólnoty Maryjnej. W tym roku miałam również postanowienie odmawiania codziennego różańca. Postanowienie wypełniłam! Inspiracją była dla mnie mama, którą często widziałam z różańcem w ręku, na kolanach, zanurzoną w modlitwie. Dodam, że tamtejsze intencje były niesione za bliskich i wszystkie zostały wysłuchane! W 2017 roku dzień przed pielgrzymką na Jasną Górę natrafiłam na YouTub na piosenkę „Mój maleńki” Wspólnoty Guadalupe. Piosenka bardzo mnie dotknęła, słuchałam jej wielokrotnie. Wtedy też zrodziło się pragnienie dołączenia do Wspólnoty po wakacjach. Jednak plany trochę się pozmieniały, gdyż w swojej wspólnocie zostałam odpowiedzialna za diakonię muzyczną i rozeznałam, że w niej pozostanę. Jakiś czas później ponownie wróciły myśli, by dołączyć do Guadalupe. Oczywiście nie obyło się bez wewnętrznego oporu przed zmianą! W końcu przełamałam się, by pójść na uwielbienie prowadzone przez Wspólnotę Guadalupe. Sięgając wspomnieniami pamiętam, że gdy tylko weszłam do kościoła, to miałam jakieś dziwne przeczucie i trochę przerażenie, że będę członkiem tej Wspólnoty. Po uwielbieniu były rozdawane Akty Zawierzenia Maryi, zażartowałam wtedy, że „może lepiej tego Aktu nie podpisywać, bo jak oddam się Matce Bożej, to jeszcze znajdę się w tej Wspólnocie”. Akt podpisałam, na uwielbienia przychodziłam, jednocześnie wracały myśli, żeby dołączyć. O tę Wspólnotę zapytałam więc koleżankę, która znała Agnieszkę (liderkę). Koleżanka napisała mi, że Agnieszka podaje swój numer telefonu, żeby się z nią skontaktować. Minęło trochę czasu, karteczka z numerem telefonu zaczynała „parzyć”, więc napisałam do Agnieszki. W odpowiedzi na moje pytanie o formację otrzymałam zaproszenie na spotkanie i wtedy już nie było wyjścia, żeby nie pójść!
A jakie są owoce bycia we Wspólnocie? Wspólnota uczy mnie miłości do Boga, do siebie, do drugiego człowieka, jej przyjmowania i jej niesienia, bycia i stawania się darem dla siebie nawzajem, zostawiania pięknych śladów miłości w sercach spotkanych osób. To również czas wzrastania w dojrzałości i odpowiedzialności za swoje życie i za życie, tych którzy są nam stawiani w codzienności.
