Angelika Chudzik - Jak to się zaczęło?

„TOTUS TUUS ego sum et omnia mea Tua sunt. Accipio Te in mea omnia. Praebe mihi cor Tuum, Maria”

 

To właśnie od tych słów się zaczęło. Oznaczają one: „Jestem cały Twój i wszystko, co moje, do Ciebie należy. Przyjmuję Ciebie całym sobą. Daj mi Swoje Serce, Maryjo”. Oddałam się w niewolę Maryi już 5 lat temu i od tamtego czasu moja droga powoli zaczęła stawać się Jej drogą.

Pierwsze pragnienie wstąpienia do Wspólnoty Guadalupe miałam około 4 lat temu. Jednak w tamtym czasie mój kierownik duchowy mi na to nie pozwolił, mówiąc, że to jeszcze nie jest ten czas – że nie jestem gotowa. Przyjęłam to posłusznie w pokorze, choć nie ukrywam, że ze smutkiem w sercu. Jednakże, jak się później okazało, to rzeczywiście jeszcze nie był dobry moment. Potrzebowałam dwóch lat, w których Maryja mnie dalej prowadziła i kształtowała. Lat, w których musiałam duchowo nieco dorosnąć, by być gotowa na formację wspólnotową. „Gotowa” w tym wypadku nie oznacza „pełna sił duchowych” – co to, to nie.

Gdy szłam pierwszy raz na spotkanie wspólnoty, czułam się jak zeschnięty kwiat, który łaknie wody. Przed wstąpieniem do Guadalupe, przez około rok byłam bez żadnej wspólnoty. Było mi z tym naprawdę ciężko, ponieważ w dzisiejszych czasach trudno jest żyć bez miejsca, bez osób, z którymi można dzielić się swoją wiarą, ubogacać się nawzajem doświadczeniami, modlitwami, wsparciem. Człowiek, zdany sam na siebie w skażonym świecie, podupada. Potrzebujemy takiego miejsca, w którym się „naładujemy”, by móc iść i nieść światło Jezusa w ciemnościach naszych rzeczywistości. Jednak moim problemem było to, że nie potrafiłam znaleźć swojego miejsca.

I tutaj znów wkroczył mój kierownik duchowy, który dał mi prostą, a zarazem bardzo mądrą radę. Powiedział, bym zastanowiła się konkretnie: „czego oczekuję od wspólnoty?”, „jak ma ona wyglądać?”, a następnie spisała taką listę i dała Maryi. I tak też zrobiłam. Wypisałam kilka najważniejszych dla mnie punktów i powierzyłam tę sprawę Maryi, mówiąc: „Ty się tym zajmij, Mamusiu”. I tym razem, jak już niejednokrotnie się zdarzało, Maryja zadziałała bardzo szybko. Następnego dnia zauważyłam na Facebooku zaproszenie do rozpoczynającej się formacji we Wspólnocie Guadalupe. Tym razem, już za aprobatą kierownika duchowego, powędrowałam na pierwsze spotkanie.

Nie nastawiałam się na wielkie „wow” – wręcz przeciwnie, cały czas pytałam Maryję, czy to jest właśnie to miejsce, gdzie chce mnie dalej formować. Odpowiedzi otrzymałam dwie. Pierwszą, kiedy Paweł z Agnieszką mówili o regułach wspólnoty, o ich zasadach i stylu codziennego życia. Niesamowite było dla mnie to, że wszystkie punkty, które przedstawiłam Maryi na swojej liście, padły na spotkaniu z ich ust. Wszystko to, co było dla mnie najważniejsze, w tej wspólnocie miało mieć miejsce. Drugą odpowiedzią była dla mnie modlitwa na Różańcu podczas pierwszego spotkania, gdzie Maryja ukazała mi pewien obraz: małego, zwiędniętego kwiatka, który ktoś podlewa, a on przepięknie rozkwita. Czułam, że chodzi o mnie i obietnicę wzrostu w tej wspólnocie. Tak też zaczęło się dziać.

W Guadalupe jestem już ponad rok. Zgodnie z obietnicą czuję, że rozkwitłam. Wzrastam duchowo, poznaję Boga i Maryję jeszcze lepiej. Mogę dzielić się tam sobą, swoim sercem, które się stopniowo rozszerza, a także talentami, które zaczęłam lepiej odkrywać dzięki różnym posługom. Zdradzę na koniec, że jedną z rzeczy na mojej liście było to, by wspólnota była oddana Maryi i żyła tak, jak Ona do tego zachęca – zgodnie z Ewangelią. I to jest fakt, wspólnota Guadalupe jest całkowicie oddana Matce Boga i naszej. A tam, gdzie jest Maryja, tam też swobodnie działa Duch Święty, i to było mi już nieraz dane odczuć podczas formacji tutaj. I za to wszystko chwała Panu i cześć Maryi!