Na początku było Słowo cz. 4.

Słowo Boże jest żywe i skuteczne (por. Hbr 4, 12). Niech jego rozważanie porusza nasze serca!
Scena z Musicalu Życie Maryi (2020).

 

W ostatnim rozważaniu pochyliliśmy się  nad wzorem obywatela królestwa niebieskiego, jakim jest dziecko, także dziecko poczęte. Dziś chciałabym zaprosić Was do krótkiej refleksji nad fragmentem Ewangelii, który nie tak dawno słyszeliśmy w kościołach, kiedy kończył się rok liturgiczny.

 

Wtedy odezwie się Król do tych po prawej stronie: «Pójdźcie, błogosławieni Ojca mojego, weźcie w posiadanie królestwo, przygotowane wam od założenia świata! Bo byłem głodny, a daliście Mi jeść; byłem spragniony, a daliście Mi pić; byłem przybyszem, a przyjęliście Mnie; byłem nagi, a przyodzialiście Mnie; byłem chory, a odwiedziliście Mnie; byłem w więzieniu, a przyszliście do Mnie». Wówczas zapytają sprawiedliwi: «Panie, kiedy widzieliśmy Cię głodnym i nakarmiliśmy Ciebie? Spragnionym i daliśmy Ci pić? Kiedy widzieliśmy Cię przybyszem i przyjęliśmy Cię? Lub nagim i przyodzialiśmy Cię? Kiedy widzieliśmy Cię chorym lub w więzieniu i przyszliśmy do Ciebie?». A Król im odpowie: «Zaprawdę, powiadam wam: Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili». (Mt 25, 34-40)

 

Chciałabym najpierw zwrócić naszą uwagę na ostatnie zdanie tego fragmentu: „Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili”. Bo szczególnym „bratem najmniejszym” jest maleństwo w łonie mamy. I wiecie co? Można tę Ewangelię przeczytać, jak gdyby była ona listem dziecka poczętego (ale i każdego dziecka) do swojej mamy. Zapytasz: w jaki sposób? Już tłumaczę:

Gdy dziecko jest głodne, mama żywi je, dostarczając mu przez pępowinę potrzebnych składników do życia; gdy dziecko jest spragnione, mama dostarcza mu niezbędnych płynów; dziecko jest małym przybyszem, a mama je przyjmuje, zapewnia mu w swoim łonie najlepsze warunki jego rozwoju i z radością oczekuje jego narodzin; dziecko nie ma odzienia, więc mama „okrywa” je swoim własnym ciałem, ogrzewa, nosi je w bezpiecznym miejscu, pod sercem; gdy dzieciątko jest chore, mama troszczy się o jego zdrowie i „odwiedza je”, myśląc o nim, rozmawiając o nim i z nim, głaszcząc je; dziecko jest w łonie mamy zamknięte, ale mama może już wtedy nawiązać z nim relację i „przyjść do niego”, spotkać się z nim – myślą, słowem i dotykiem.

Zapytasz: jak to? To takie proste? I to znaczy, że wtedy mama przyjmuje Jezusa? Tak! I każdy, kto tej mamie (i dziecku) okaże szacunek i wsparcie, przyczynia się do tego.

Ale dalsza część tej Ewangelii ukazuje, co dzieje się, gdy nie przyjmiemy „jednego z tych najmniejszych”… Zaniedbamy dobro lub uczynimy zło… Niestety również i to może uczynić mama i jej otoczenie, nie troszcząc się o dziecko, a nawet pozbawiając je życia! Wtedy to zło czynione jest samemu Bogu…

To właśnie jest wybór – wybieram życie lub śmierć. Wybierajmy więc tak, by móc usłyszeć: „Pójdźcie, błogosławieni Ojca mojego, weźcie w posiadanie królestwo, przygotowane wam od założenia świata!”.

 

* * *

 

Z życia małego człowieka: Czy wiesz, że istnieją gałęzie psychologii i pedagogiki, zajmujące się dzieckiem w łonie mamy i relacją z nim? To psychologia i pedagogika prenatalna. Na podstawie prowadzonych w ich ramach badań wiadomo między innymi, że istnieje tzw. pamięć prenatalna, która objawia się na przykład tym, że po narodzinach maluch wyraźnie reaguje na znane mu bodźce – np. muzykę lub bajkę, które często słyszał, będąc jeszcze w łonie mamy!

 

 

Twarz dziecka ok. 4 miesiące od poczęcia.